روایاتی در باب انتظار فرج

- رسول اکرم صلى الله علیه و آله می‌فرماید:

«طوبى للصابرین فى غیبته، طوبى للمقیمین على محبته»؛ "ینابیع المودة، ج 3، ص 101"

خوشا به حال صبر کنندگان در ایام غیبتش، خوشا به حال پایداران بر دوستى و محبتش.

- امیرالمؤمنین علیه السلام می‌فرماید:

«انتظروا الفرج ولاتیأسوا من روح الله، فان احب الاعمال الى الله عزوجل انتظار الفرج ... والمنتظر للفرج کالمتشحط بدمه فى سبیل الله» ؛"بحارالانوار، ج 52، ص 123"

انتظار فرج بکشید و از رحمت خدا ناامید نگردید، زیرا محبوب‌ترین اعمال نزد خداى عزوجل، انتظار فرج است. و همانا منتظران فرج مانند شهیدانى هستند که در راه خدا، در خون خود مىغلتند.

- امام حسین علیه السلام می‌فرماید:

«... اما ان الصابر فى غیبته على الاذى والتکذیب، بمنزلة المجاهد بالسیف بین یدى رسول الله صلى الله علیه و آله»؛ "اعلام الورى، ص 384"

... به تحقیق که صبرکنندگان در غیبتش بر اذیت‌ها و تکذیب‌ها، مانند مجاهدان با شمشیر در سپاه پیامبر (صلى الله علیه و آله) هستند.

- امام زین العابدین علیه السلام می‌فرماید:

«من ثبت على ولایتنا فى غیبة قائمنا، اعطاه الله أجر الف شهید مثل شهداء بدر و احد»؛"کشف الغمه، ج 3، ص 312"

هر که در دوران غیبت قائم ما، بر ولایت ما ثابت قدم باشد، خداوند پاداش هزار شهید مانند شهداى بدر و احد را به او عطا مىفرماید.

- امام صادق علیه السلام می‌فرماید:

«المنتظر للثانى عشر کالشاهر سیفه بین یدى رسول الله صلى الله علیه و آله یذب عنه»؛"غیبت نعمانى، ص 41"

کسى که منتظر امام دوازدهم است مانند کسى است که در کنار رسول خدا (صلى الله علیه و آله) و براى دفاع از آن حضرت شمشیر مىزند.

- امام موسى کاظم علیه السلام می‌فرماید:

«طوبى لشیعتنا المتمسکین بحبّنا فى غیبة قائمنا، الثابتین على موالاتنا والبراءة من اعدائنا، اولئک منّا و نحن منهم، و قد رضوا بنا ائمة و رضینا بهم شیعة، طوبى لهم ثم طوبى لهم، هم والله معنا فى درجتنا یوم القیامة»؛"الزام الناصب، ص 68"

خوشا به حال شیعیان ما که در غیبت قائم ما بر محبت و ولایت ما و بیزارى از دشمنان ما پایدار ماندند، آنها از ما و ما از آنهائیم. و همانا آنان امامت ما را پذیرفتند، ما هم آنها را به عنوان شیعیان خود پذیرفتیم. خوشا به حال آنها و باز هم خوشا به حال آنها، آنها به خدا قسم در درجه ما و در کنار ما در روز قیامت‌اند.

- امام رضا علیه السلام می‌فرماید:

«ما أحسن الصبر و انتظار الفرج» ؛"منتخب الاثر، ص 496"

چه نیکوست صبر کردن و انتظار فرج کشیدن.

- امام جواد علیه السلام می‌فرماید:

«افضل اعمال شیعتنا انتظار الفرج»؛"غیبت نعمانى، ص 180"

برترین اعمال شیعیانمان، انتظار فرج است.

امام هادى علیه السلام می‌فرماید:

«لولا من یبقى بعد غیبة قائمکم من العلماء الداعین الیه، والدّالین علیه، والذّابین عن دینه بحُجج الله، والمنقذین للضعفاء من عبادالله من شباک ابلیس و مردته، لما بقى احد الا ارتد عن دین الله. ولکنهم یمسکون ازمة قلوب ضعفاء الشیعة کما یمسک صاحب السفینة سکانها، اولئک هم الافضلون عندالله عزوجل»؛ "بحارالانوار، ج 51، ص 156"

اگر نه این بود که پس از غیبت قائم آل محمد، برخى از علما وجود دارند که به سوى او دعوت مىکنند و مردم را به حضرتش سوق مىدهند و از دینش با استدلال‌هاى الهى حمایت مىکنند و ضعیفان از بندگان خدا را از افتادن در دام ابلیس و یارانش، رهایى مىبخشند، پس به تحقیق هیچ کس نمىماند جز این که از دین خدا برمىگشت. ولى آن عالمان زمان قلوب ضعفاى شیعه را مىگیرند همانگونه که ناخداى کشتى، سکّان و فرمان کشتى را مىگیرد و پس آنها نزد خداى عزوجل از همه برترند.

مدعیان دروغین!!

بر ما لازم است که امام زمان (علیه السلام) را از چند جهت شناسایى کنیم، هم شناسنامه اى و هم اعتقادى و قلبى. در واقع انسان باید آن قدر قدرت تشخیص داشته باشد تا بتواند امام مهدى (علیه السلام) را، از مهدى نمایان تمییز دهد، چون، بدیهى است که در هر زمان، برخى عناصر فرصت طلب، از موضوع مهدویّت سوء استفاده مى کنند.

چه راه هایى براى شناختن مهدى نمایان وجود دارد؟

اعتقاد به مهدویّت، از زمان پیامبر (صلى الله علیه وآله) رواج داشته و تقریباً بعد از واقعه ى کربلا و شهادت امام حسین (علیه السلام) ادّعاى مهدویّت نیز آغاز شد و برخى از مردم بعد از وفات محمّد حنیفه، او را مهدى دانستند و بعدها نیز عدّه اى خود را مهدى نامیدند و ادّعاى مهدویت کرده اند.

براى این که ما مهدى نمایان را تشخیص دهیم، لازم است شناخت کامل از امام زمان (علیه السلام) داشته باشیم.

در روایات ما آمده است که زراره بن اعین از امام صادق (علیه السلام) س?ال کرد: «در زمان، غیبت امام زمان (علیه السلام) امام را چگونه از امامان بدلى تشخیص دهیم؟»

امام (علیه السلام) فرمود: «این دعا را یاد بگیرد و تکرار کن: (اللهم عَرِّفنی نفسک فإنَّک إنْ لم تعرفنی نَفسَک لَم أعرف نبیک. اَللهم! عرّفْنی رسولک فإنّک إنْ لمْ تعرفْنی رسولک لم أعْرِفْ حجتَک. اللهم! عرّفْنی حجتک فإنّک إنْ لمْ تُعَرِّفْنی حجتک ضَلَلْتُ عَن دینی.) (کمال الدین و إتمام النعمة، ج 2، ص 342. خدایا! خودت را به من بشناسان که اگر تو، خودت را به من نشناسانى، پیامبرت را نمى شناسم. خدایا پیامبرت را به من بشناسان که اگر پیامبرت را نشناسانى، حجّت تو را نخواهم شناخت. خدایا! حجّت و امام زمان را به من بشناسان که اگر امامت را نشناسانى، در دینم گمراه خواهم شد.)

بنابراین، بر ما لازم است که امام زمان (علیه السلام) را از چند جهت شناسایى کنیم، هم شناسنامه اى و هم اعتقادى و قلبى.

روایات ما، به همه ى این ها اشاره کرده اند و فرموده اند: «امام زمان (علیه السلام) از بنى هاشم و از اولاد فاطمه (علیه السلام) و از سلاله ى سیدالشهداء امام حسین (علیه السلام) و نام پدرش حسن و خودش همنام پیامبر (صلى الله علیه وآله) و.... است، و بعد هم خصوصیات شخصى و جسمى امام دوازدهم (علیه السلام) را بیان فرموده اند و گفته اند: او، شبیه ترین مردم به پیامبر (صلى الله علیه وآله) است; پیشانى حضرت فراخ و سفید و تابان و اثر سجده در آن آشکار است; ابروهاى حضرت، به هم پیوسته است; چشم حضرت، سیاه و سرمه گون است; در طرف راست صورت، خالى وجود دارد; (منتهى الآمال، ص 289) هنگام ظهور، با شمشیر قیام مى کند; از ایشان، کرامت هاى بى شمارى ظهور مى کند. براى ظهور نیز علائمى حتمى و غیرحتمى بیان کرده اند، نداى آسمانى، خروج سفیانى، خروج خراسانى، قتل نَفْسِ زکیّه، فرو رفتن لشکر سفیانى در بیابانى ما بین مکه و مدینه و... از جمله ى آن علائم است.

از طرفى، انسان باید آن قدر قدرت تشخیص داشته باشد تا بتواند امام مهدى (علیه السلام) را با اوصافى که بعضى از آن ها ذکر شد، از مهدى نمایان تمییز دهد، چون، بدیهى است که در هر زمان، برخى عناصر فرصت طلب، از موضوع مهدویّت سوء استفاده مى کنند، چنان که مدّعیان الوهیّت یا نبوت یا سایر مقامات معنوى، در دنیا کم نبوده اند، ولى این ها، هرگز، دلیل بر این نمى شود که منکر اصل وجود خدا و نبوّت انبیا و مهدویّت شویم. از این رو، دانایان و اهل تشخیص، از پیامبران درخواست معجزه مى کردند. به همین دلیل مشاهده مى کنیم که براى شناخت امام بعدى، امام هر عصرى، براى اصحاب خود، علائمى از امام پسین را نشان مى دادند تا در مسئله، شکى باقى نماند و آنان بتوانند امام بعد را به صورت واضح، شناسایى کنند.

از چه زمانى، عدّه اى به دروغ، ادعاى مهدویّت کردند؟

اعتقاد به مهدى موعود (علیه السلام) در بین مردم به خاطر تأکیداتى که پیشوایان دینى ما داشتند، از زمان پیامبر (صلى الله علیه وآله) رواج داشته است. آن حضرت، بارها، در مناسبت هاى گوناگون، از حضرت مهدى و از ظهور و قیام و غیبت طولانى و دیگر ویژگى هاى آن حضرت خبر داده اند و بسیارى از اصحاب پیامبر (صلى الله علیه وآله)  از این موضوع خبر داشتند و شعراى مسلمان، مانند کمیت اسدى (متوفاى 126 هـ ق) و اسماعیل حمیرى (متوفاى 173 هـ ق) و دعبل خزاعى (متوفاى 246 هـ ق) در اشعار خود، از آن یاد کرده اند. همین مسئله، سبب شده که در طول این مدّت، افرادى پیدا شوند که یا خود، ادّعاى مهدویّت کنند و یا عدّه اى از مردم به مهدویّت آنان معتقد شوند.